Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010


Είμαστε όλες ΤΡΑΝΣ… αλλά γιατί;
«Είμαι άνδρας, είμαι γυναίκα, έχω πούτσο ανάμεσα στα πόδια, έχω μουνί, επιτελώ συγκεκριμένο ρόλο ,σκοπός της ζωής μου είναι η διαιώνιση του είδους». Βία των ρόλων, των ταυτοτήτων, της κανονικότητας.
Η θρησκευτική πατριαρχία, ο δημοκρατικός πατερναλισμός είναι πάνω από και μέσα στα κεφάλια μας, κάθε μέρα παρών να δείχνει με το δάκτυλο την πορεία της ζωής μας και αλλοίμονο σε όποια παρεκκλίνει. Και όμως η ζωή δεν μπαίνει σε νόρμες. Οι επιθυμίες μας σπάνε τον τοίχο, τον θρυμματίζουν αργά και επίμονα. Η διάβαση φύλου, η παρένδυση, η οποιαδήποτε συμπεριφορά που εκτρέπει το επιβεβλημένο «κανονικό», είναι εδώ και κάνει αισθητή την παρουσία της.
Η επιθυμία ΤΡΑΝΣ φαντάζει απωθητική στους “κανονικούς”, διότι χάνουν την ταυτότητα τους. Μία ταυτότητα όμως που είναι ήδη χαμένη σε ένα παιχνίδι με σημαδευμένα χαρτιά. Η επιθυμία ΤΡΑΝΣ μπορεί να παίξει χυδαίους κοινωνικούς ρόλους που εξυπηρετούν μια κοινωνική κάβλα παρανοϊκή.
Το ΤΡΑΝΣ έχει διαγνωστεί με ψυχιατρικούς όρους ως ανωμαλία, αλλά πίσω από αυτήν την ανωμαλία διακυβεύονται νοικορυραίοι με έντιμη σεξουαλική υπόληψη, οι οποίοι ωστόσο ψάχνουν την μπερδεμένη ταυτότητα τους και επενδύουν λιβιδινικά στα στέκια των Τρανς. Το ΤΡΑΝΣ όμως δεν μπορεί να μεταφραστεί με οικονομικούς όρους. Δεν είναι εμπόρευμα σε πείσμα της καπιταλιστικής μηχανής. Η ηδονή της περιπλάνησής του δεν περιχαρακώνεται μέσα σε περιθώρια.
Η παραγωγή της υποκειμενικότητας, η ΤΡΑΝΣ επιθυμία, δείχνει ότι η απόλαυση της παραγωγής της ζωής δεν καταστέλλεται, όσα και αν είναι τα τεχνάσματα της σύγχρονης κοινωνίας του ελέγχου. Δεν μας σοκάρει πια το γεγονός ότι η ΤΡΑΝΣ επιθυμία, η πολλαπλότητα της ταυτότητας, καταγράφεται, σημειώνεται και καταστέλλεται για να φορμαριστεί σύμφωνα με τις επιταγές της εξουσίας.
Ο καπιταλισμός μοιράζει καθρεφτάκια. Ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο φτάνει να μπορεί να το αγοράσει. Η βιοπολιτική ως καπιταλιστικό εργαλείο έχει σκοπό να εγκολπώσει την διαφορετικότητα, να την αλλοτριώσει, να την κάνει απόκτημά της. Οι νόμοι της αστικής δημοκρατίας έχουν εισχωρήσει στις κρεβατοκάμαρές μας. Αυτό όμως που δεν έχει αντιληφθεί η εξουσία είναι ότι ακόμη και αν η διάβαση ταυτότητας υποκύπτει σε στερεότυπα, ρόλους, χαρακτήρες ή κοινότυπες συμπεριφορές, αποκαλύπτει την ίδια την κατασκευή των υποκειμένων. Γι’ αυτό προσπαθεί να την προσεταιρίσει εκχυδαϊστικά.
Η αλληλεγγύη μας δεν είναι απλώς δεδομένη, είναι πράξη αυτοσυντήρησης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου